Niewiele po nas zostanie. Prócz opuszczonych wart serc naszych i wiar niedorosłych – tyle co w piasku ślad, w którym się przejrzą nieba jak wielkie,

Tak ziemia stała się łodzią, płynącą przez modrą wodę trącaną grzbietami potoków, z żaglami pełnymi chłodem, puszczoną w dryfie świetlistym ponad sękami raf którą nawiedzam

O, daleka Szampanio. Jak brakło mi Ciebie, ziemio moich przodków o zachmurzonym niebie, kiedy pod innym, jasnym i gwieździstym stałem, pod murami fortecy, na was