Ty któryś sklepienie niebios skinięciem lśniącymi gwiazdami usłałeś Ty któryś ziemię oschłą i gnuśną spojrzeniem srebrzystymi wodami zalałeś Ty któryś glinianego Adama tchnieniem z martwej

W rajskiej krainie pięknych domów ze szkła Wszystko olśniewa bezbłędną czystością, Chociaż ta czystość, jak lakier, ukrywa, Prawdę o tej krainie pięknych złudzeń. W głębinach

Zimno mi, Panie jestem jak zwierze śpiące na śniegu błagam! pośpiesz ku memu ratunkowi Zamarzam, Panie pozostawiony w objęciach wiatru jak w sennym, dusznym paraliżu

W wielki Piątek Moje dni… były jak purpury płótno W wielkim poście Zakryto mi znak przewodni W śpiewie chwil – rozedrzyj zasłonę – By rzucony

Grudniowe słońce oświetla miasto Od rana coś wisiało w powietrzu Podniecone szepty jak rój os „Przyjechał…”, „flagi zrzucali…” Nie można na to pozwolić I rzucili

Drżenie tysięcy serc porusza powietrze Jak wtedy w czterdziestym czwartym Jak my młodzi i pełni wiary My z nich Ruszyli do boju za wolność Za

Kamienny las w środku miasta Jak wyspa ciszy pośród zgiełku Labirynt ścieżek i kwater Gdzie wiewiórki strzegą mogił Tysiące nazwisk i historii Wśród nich ci

Widziałem dłonie wasze – Świecące przemądrzalstwem smaru i znoszenia Plujące na mnie krótkich równań sąd Lecz – rzucając przybranym w aleksandryjskie karty okiem Ujrzałem, że

Zanim pędzlem Kuben uczyni jedwabną szatę, na ziemię w nieustanny proces ruchu materii zostaliśmy zaproszeni. Formalnie. Kant omylił. Sto piętnaście nade mną wizji. Oznajmiają prawo

Dał mi Pan przykazań deko, bym dobrze domknął sprawy nim zatrzasną za mną wieko I zdam Mu raport z wojaży. Ciało z ziemi mi ulepił,