Boże, czym jesteś? Czymś abstrakcyjnym, niedookreślonym I niepojętym dla mego umysłu. Masz trzy postacie, wszystkie sobie równe, Lecz która jest tą jedyną, prawdziwą? Boże, czym

Idę przez dziwny las przez puszczę ruin Białe pnie kolumn Liście płócien Z korą z wierszy Widać że w tym lesie trwa walka Słychać jej

Wielkie niegdyś rzeki wyschły już dawno A ze źródła sączy się tylko strużka Jedynie monumenty skalne jeszcze trwają Na przekór deszczom i wiatrom Ślady już

Zagubieni we współczesności Błądzimy przez dżungle miast Samotni w gąszczu zepsucia I pędzie świata Szukamy okruchów świata Który widzieliśmy w ostatnim Promieniu słońca spływającym Z

Cóż, że wróg od nas liczniejszy Cóż, że wydaje się potężniejszy Wiele razy historia dowodziła Że mimo mniejszości Polska zwyciężyła. Wojsko skrzydlate nasze niezłomne Straszne

I po prostu się dowiedzieć, Którą z połów swych uśmiercić… Dziś na wylot się przewiercić I z nich jedną w przepaść wrzucić! Dwaj na świecie

Niewiele po nas zostanie. Prócz opuszczonych wart serc naszych i wiar niedorosłych – tyle co w piasku ślad, w którym się przejrzą nieba jak wielkie,

Tak ziemia stała się łodzią, płynącą przez modrą wodę trącaną grzbietami potoków, z żaglami pełnymi chłodem, puszczoną w dryfie świetlistym ponad sękami raf którą nawiedzam

O, daleka Szampanio. Jak brakło mi Ciebie, ziemio moich przodków o zachmurzonym niebie, kiedy pod innym, jasnym i gwieździstym stałem, pod murami fortecy, na was