Ci, którzy studiują ze mną historię, mogą być zaskoczeni, że napisałem właśnie felieton o łacinie. Nie jest tajemnicą, że język ten zawsze szedł mi opornie, mimo iż na brak wsparcia ze strony moich „magistri” czy też „amicis” narzekać nie mogłem. Nie pomagało także moje zainteresowanie… historią współczesną, które zawsze wiodło moje myśli w inne obszary historii niż te, gdzie łacina dominowała swym blaskiem.
IV sesja – Pastor aeternus Na ostatniej, otwartej 18 lipca 1870 roku, czwartej sesji soboru, uchwalono po miesiącach obrad i dyskusji [1] Constitutio Dogmatica Prima
W Piśmie Świętym, a konkretniej w Starym Testamencie, możemy odnaleźć Księgę Jonasza. Jej główny bohater – Prorok Mniejszy Jonasz dostaje zadanie od Boga, aby udać się do Niniwy i głosić tam upomnienie dla ludu. Ten kłóci się z wolą Boga i ucieka do miasta Tarszisz, które było bardziej przyjazne ludowi mojżeszowemu. Podczas podróży Jonasz zostaje połknięty przez ogromną rybę, w brzuchu której uczy się powoli pokory, by na końcu wrócić do Niniwy i pracować zgodnie z wolą Boga.
Bracia Coen to chyba jeden z najsłynniejszych reżyserskich duetów, jaki kiedykolwiek tworzył. To z ich rąk wyszły takie dzieła, jak Barton Fink, Big Lebowski, Co jest grane, Davis? czy Fargo. Teraz jednak zaczynają tworzyć filmy osobno. Pierwszym tego przykładem jest tegoroczna Tragedia Makbeta Joela Coena. Poniżej postaram się odpowiedzieć, jak mu wypadło jego samodzielne dzieło.
Na terenie zamku pojawiliśmy się gorącego, wrześniowego dnia, zagubieni jak dziecko, które puściło dłoń matki w tłumie. Obcych przybywało, a my kurczowo trzymaliśmy się naszego kierowcy i jego towarzyszki. Parę wymienionych w prażącym słońcu zdań z osobami z całego kraju, które na zmianę odchodziły i wracały, przebrane w bardziej przystające odzienie – od prostych koszul i gorsetów, po najbardziej zmyślne pancerze, inspirowane uniwersum “Wiedźmina” autorstwa Andrzeja Sapkowskiego. Po krótkiej odprawie i na nas przyszedł czas – wygodne, letnie ubrania zamieniliśmy na stroje adeptów sztuki wiedźmińskiej i jeszcze tego samego wieczora wcieliliśmy się w zupełnie inne osoby. Już następnego dnia zostaliśmy przećwiczeni w zakresie szermierki czy wiedzy o potworach, cały czas znajdując się w tle innych wydarzeń – o wiele większego od nas i naszych problemów scenariusza. Chwila immersji – wczucia się w świat i wszystko poza terenem zamku przestało istnieć. Zaczęło liczyć się wyłącznie tu i teraz. Tu i teraz w wiedźmińskim Kaer Tiele, a nie zaadaptowanym na jego potrzeby Zamku Grodziec. Czy jednak w tej przejmującej, młodzieńczej zabawie, przeniesionej na wyższy poziom, jest miejsce dla sztuki i może czegoś więcej? Moim zdaniem tak.
Pseudonim Evtis wiele mówi chyba każdemu w środowisku i od razu wywołuje lawinę skojarzeń oraz tekstów. Płyty takie jak „Człowiek II kategorii”, czy „Podczłowiek”, a także poprzednie, wpisały się na stałe w historię polskiej sceny tożsamościowo-patriotycznej.
Szeroko rozumiana prawica cechuje się ogromną nieufnością wobec sztuki. Nic dziwnego, galeryjna dominacja tematów związanych z feminizmem, queer czy globalizmem mogą odpychać konserwatywnego widza. Tym bardziej warto poświęcić chwilę wydarzeniu, które było zupełnie inne i postawiło przed prawicową wizją kultury fundamentalne pytanie.
Sztuka religijna od pewnego czasu wyraźnie budzi się do życia. Za powracającą dyskusją nad jej rolą i istotą zaczynają się pojawiać kolejne wydarzenia i inicjatywy. Koniec ubiegłego roku obfitował w tego typu przedsięwzięcia. Poniżej prezentuję kilka – według mojej subiektywnej oceny – najciekawszych z nich.
Poniższy szkic ma na celu doprecyzować, kim właściwie był Ozyrys, a dalej – jak to się stało, że nadano mu tak ważne funkcje w egipskim panteonie. Praca podejmować będzie też ogólnie temat licznych legend, które na jego temat powstały oraz postara się ustalić, jaki miały one wpływ na kształt wierzeń Egipcjan, a w konsekwencji na ich życie.
< Część pierwsza III sesja – Dei Filius III sesja, już bardziej merytoryczna, rozpoczęła się 24 kwietnia 1870 roku. Wystawiona po niej Constitutio Dogmatica De Fide Catholica rozpoczyna
