Są tacy artyści, których nazwiska obiegły cały świat a znawcy sztuki poświęcali swoje życie na rzecz badania ich twórczości. Wymieniając osobistości można by spisać uniwersalny kanon. Znalazłby się w nim Fiodor Dostojewski, którego uznaje się za najsłynniejszego pisarza rosyjskiego, a konkurować może jedynie z Puszkinem i Tołstojem.
Ruch Odrodzenia Poezji Analogowej jest jednym z najbardziej intrygujących zjawisk kulturalnych ostatnich lat. Stał się głosem twórców „poezji przeznaczonej dla czytelników” i z każdym kolejnym wierszem udowadnia, iż nawet przysłowiowy Kowalski może pokochać lirykę, jeśli nie ugrzęźnie ona w hermetycznym bagienku. Tajemnice grupy ROPA odkrywa przed nami ich Rzecznik w rozmowie z Szymonem Kozieją.
Exegi shitpostum aere perennius Znamienne jest to, że dotychczasowe recenzje tomika Jak będzie w kałamarzu ukazały się zarówno na Instagramie1, jak i czasopiśmie Polformance2, magazynie
O nowym dziele Matuszyńskiego nie wiedziałem zbyt wiele. Słyszałem tylko że opowiada o tragicznej śmierci Grzegorza Przemyka, ale i tak poszedłem z ogromnymi oczekiwaniami. Dobry reżyser, interesująca historia, ciekawy okres historyczny – czy produkcja sprostała temu, czego się spodziewałem? O tym niżej.
Nietolerancja, Metropolis, Andriej Rublow, Potop, Lawrence z Arabii, Ran, Władca Pierścieni – co łączy te wszystkie filmy? To są ogromne monumenty na cześć dziesiątej muzy. Posągi do dziś zachwycające swoją epiką oraz rozmachem. W tym roku do tego kanonu dołączył kolejny gracz – Diuna, nowe dziecko utalentowanego Denisa Villeneuve’a. Reżysera, który dał nam takie dzieła jak Blade Runner 2049, Labirynt, oraz Pogorzelisko. Jak zatem poradził sobie z Diuną Herberta – serią uznaną za niemożliwą do ekranizacji.
Herakles jest jednym z najsłynniejszych mitologicznych herosów – Półbóg, który podjął się dwunastu z pozoru niemożliwych zadań, i im podołał. Współczesnym Heraklesem będzie oczywiście Bond – tajny agent, delegowany do zadań niemożliwych, które wykonuje z sukcesem. Oczywiście mit o Heraklesie ma swój finał, podobnie jak saga o Bondzie ma swoje zakończenie. Czy Nie czas umierać to godne zakończenie? Zobaczmy.
Nie spotkałbym się zapewne z wielkimi protestami, gdybym stwierdził, że obecna kultura popularna opanowana jest przez raczej mało konserwatywne środowiska. Filmy, seriale, książki, które wchodzą do mainstreamu, które są szeroko reklamowane i które zdobywają pozytywne recenzje, nie przekazują wartości, pod którymi mógłby podpisać się prawicowiec. Przebija z nich nihilizm moralny. Takie zjawiska jak seks przedślubny, narkotyki, wulgarność, brak szacunku dla autorytetów, państwa, tradycji są właściwie już znormalizowane do tego stopnia, że niektóre produkcje opierają swoją fabułę tylko na nich, przy okazji degenerując przestrzeń publiczną przeseksualizowanymi reklamami.
,,Jestem jednym z tych, co każdego dnia wychodzą do pracy około siódmej rano” – tak zaczyna się, w luźnym tłumaczeniu, Около семи утра [Około siódmej rano] – jedna z mniej popularnych piosenek wybitnego rosyjsko-koreańskiego rockmana, lidera grupy ,,Kino” i jednej z trzech największych legend poezji śpiewanej, wykonywanej w języku Tołstoja (obok Włodzimierza Wysockiego i Bułata Okudżawy) – Wiktora Coja.
Pierwsze sygnały skierowane do Piusa IX, związane z potrzebą zwołania kolejnego soboru powszechnego, miały miejsce już w roku 1849, czyli po burzliwej Wiośnie Ludów.
Wprowadzenie – jak to się stało, że Polska zainteresowała Rousseau? W oświeceniu Polska stała się bardzo popularna. Wzrost zainteresowania naszym krajem na arenie międzynarodowej zawdzięczamy
