Któż nie słyszał przynajmniej jednego kawałka FORTECY? Dla części naszego pokolenia ten zespół odegrał dużą rolę w budowaniu świadomości własnej historii. Dzięki uprzejmości Magdaleny Janeczek, wokalistki i menadżerki grupy, możemy bliżej poznać historię i działalność grupy. Z ramienia redakcji Rylca rozmawiała Julia Mierzejewska.
Tekst pochodzi z numeru 2/2021 „Rylca”, który jest dostępny w zakładce Kwartalnik. O ile temat Enigmy i jej pogromców mocno zakodował się w świadomości historycznej Polaków,
Tekst pochodzi z numeru 2/2021 „Rylca”, który jest dostępny w zakładce Kwartalnik. Tydzień myśli poezji „Sztuki i narodu” Z okazji połowy tysiąca polubień, na naszej
Ciężko sobie wyobrazić współczesną komunikację bez memów – stały się one dziś jedną z podstawowych form komentowania rzeczywistości. Memiczną ekspresję artystyczną wykorzystała w sposób niezwykle zręczny stojąca za projektem Vitae Memes grupa Vitaminki, pod przewodnictwem jej enigmatycznej liderki kryjącej się pod pseudonimem A.
Stefan George (1868-1933) był poetą pochodzącym z niemieckiej Nadrenii, który początkowo z inspiracji francuskich symbolistów głosił ideę sztuki dla sztuki, później zaś w wyniku lektury dzieł Hölderlina przyjął rolę profety. Usiłował pogodzić Nietzschego z narracją chrześcijańską, widząc w sobie naturalnego następcę tego filozofa. Tworzył równolegle z Rilkem, do którego też często bywa porównywany. O ile jednak poetycka i duchowa orientacja Rilkego była ściśle introwertyczna, to George wręcz przeciwnie – to, co duchowe, przekładał na losy świata zewnętrznego, chcąc wywrzeć nań możliwie największy wpływ.
Z pewnością część Czytelników zastanawia się dlaczego akurat na okładce znajduje się Święty Józef – już objaśniamy! Trwa właśnie rok Świętego Józefa, który został zainaugurowany w święto Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny z okazji 150. rocznicy ogłoszenia Świętego Józefa Patronem Kościoła przez błogosławionego Piusa IX.
Myślę, że każda z osób czytających ten tekst słyszała już przypowieść o siewcy – czy to w kościele, czy też w szkole. Większość powinna znać jego podstawowe objaśnienia biblistów i teologów. Tutaj więc nic twórczego od siebie dodać nie mogę. Chciałbym jednak podejść do niej od innej strony, która paradoksalnie nie musi dotykać spraw czysto duchowych. Ba! Mówiąc dosadniej – może ją nawet sprowadzić w sferę profanum. Nie ukrywam – robię to z pewnym lękiem. Myślę jednak, iż czasy, w jakich przyszło nam żyć, wymagają od nas odbycia takiej niezbyt przyjemnej drogi. Musimy wyjść ze strefy komfortu, jeśli chcemy uratować przed zniszczeniem najcenniejsze dla nas wartości.
Jednym z pomysłów postmodernizmu, które wyjątkowo cenię, jest diagnoza literackiego wyczerpania. Owo wyczerpanie wiąże się z upadkiem estetyki modernizmu. Artysta ponowoczesny przestaje być postacią idealizowaną: nikt nie stawia go już na piedestale, nikt go nie ubóstwia ani też nie widzi w nim wieszcza. Ta metamorfoza otwiera z kolei drogę do odnowienia nieco już zapomnianego ideału twórczości jako służby, którego źródła odnajdujemy w wielowiekowej tradycji chrześcijańskiej.
Nasza grupa artystyczna rozpoczęła współpracę pod szyldem „Rylca” nie bez powodu. W starożytnej kulturze – widocznej zarówno w obyczaju helleńskim i żydowskim – imię zawsze najpełniej definiuje tożsamość. Nadawane jest na dobrą wróżbę, w nadziei na wykształcenie konkretnych cnót albo jako sam opis charakteru. Tak i imię „Rylca” jest brzemienne w znaczenie – służy on do wydobywania kształtu, do rzeźbienia słowem, do formowania materiału poddanego jego pracy.
